ده کتاب شعر پیشنهادی برای نمایشگاه کتاب

بهار و رمضان فصل و ماه خیلی خوبی‌اند برای تماشای «لاک پشت قرمز» (The Red Turtle) . بهار و رمضانی که هردو فرصت خلوت و خودشناسی و لطافت و طراوت و تعمق و آهستگی و رهایی‌اند.و البته بازگشت به طبیعت و فطرت و فلسفه.و عشق. طبیعتا بنا به سنت این صفحه از آن انیمیشن‌های شلوغ و جینگولی و تحمیقیِ آمریکایی نیست. لاک‌پشت قرمز (۲۰۱۶) هم از آن‌هاست که یک شیرجه در عمق است؛ هیجان‌طلب‌ها و عامه‌پسندها و البته واقع‌گراها باید کمی حوصله کنند، اما سلیقه‌های مایل به سمبولیسم، رمانتیسیسم و عواطف درونی و عمیق انسانی راحت از این کار لذت می‌برند. داستان  از اینجا شروع می‌شود که چندسال بعد از اینکه آقای «مایکل دودوک دی ویت» کارگردان مشهور و توان‌مند هلندی برای انیمیشن پدر و دخترش برگزیدۀ جایزۀ اسکار می‌شود یک روز صبح ایمیلش را چک می‌کند و پیامی نفسش را حبس می‌کند، یک پیام کوتاه از استدیو جیبلی (جیبوری/قبله/...) که به او پیشنهاد داده بود اگر می‌خواهد انیمیشن سینمایی بسازد این استدیو (ی استاد میازاکی) از او حمایت می‌کند؛ امری که آرزوی هر انیمیشن‌ساز هنری‌ست. دودوک تا آن زمان جز انیمیشن کوتاه نساخته بود و از طرفی استدیو جیبلی هم تا آن زمان هیچ کارگردان خارجی را راه نداده بود، گرچه خواستگار زیاد داشت؛ اما این‌‎بار برای اولین و آخرین بار کارگردانی غیر ژاپنی را به علت نوع آثارش پسندیده بود و احضار کرده بود، دودوک سریعا قبول می‌کند و نتیجه می‌شود این انیمیشن عجیب؛ چیزی بین انیمیشن اروپا و انیمیشن ژاپن، با ادای دین به هر دو سنت، یک‌جاهایی از نوع تصویرسازی یاد بلیک‌ومولتیمور و تن‌تن و کلا چهره‌پردازی اروپایی می‌افتیم و یک‌جاهایی تاثیراتی از یا ارجاعاتی به روح‌رانده‌شده و شاهزاده خانم کاگویا (دو شاهکار ان ده کتاب شعر پیشنهادی برای نمایشگاه کتاب...

  چند نفر پرسیدند امسال جلسۀ دیدار شاعران با رهبری (که چندین سال بود تعطیل بود) چطور بود؟ پاسخ اجمالی‌اش: شب نیمۀ رمضان، ضعیف‌ترین و رانت‌زده‌ترین شب شعر تاریخ دیدارهای شاعران با رهبر انقلاب - از جهت شعرهای خوانده شده - برگزار شد. این فقط نظر من نیست، با هر شاعری که بعد از دیدار صحبت کردم چنین نظری داشت. نه اینکه شعرهای خوب خوانده نشد، انصاف این است که چند شعر خیلی خوب و چند شعر قابل قبول هم خوانده شد- چه از جوانان چه از موسپیدان-، اما برآیند کلی تاسف‌برانگیز بود؛ و علت هم چیزی نبود جز قبیله‌گرایی و اعمال سلیقۀ یک گروه خاص در بخش جدی‌ای از چیدمان و مدیریت جلسه. تعداد بانوانی که امسال شعر خواندند بسیار کم بود (آن هم در چنین سالی و پس از چنان بلوایی) از حدود ۳۷شعرخوانی فقط ۷تا، حتی به بعضی از خانم‌ها که رسما برای شعرخوانی دعوت شده بودند (و انصافا هم شعرهای خوبی داشتند) فرصت شعرخوانی داده نشد؛ آنقدر که بعضی آقایان برای دوستان و مریدانشان در صف زنبیل گذاشته بودند. تعداد شعرهای نفس‌گیر بسیار کم بود (بعضی معتقد بودند امسال اصلا شب شعر پدیده‌ای نداشت). در شعر طنز که تقریبا هرسال جلسه ستاره‌ای نو داشت، امسال شعرخوانی خوب فقط مربوط به استاد ناصر فیض بود که طبیعتا به عنوان بزرگ شعر طنز کشور امشب به عنوان ستاره‌ای تازه رونمایی نشدند!  در شعر نو شاید تنها شعر قابل اعتنا سپید استاد سیدعلی موسوی‌گرمارودی بود که ایشان هم از پیشکسوتان‌اند؛ کلا انگار نوعی چیدمان شده بود که جز غزل و تا حدی رباعی قالب دیگری چندان در جلسه خوانده نشود؛  به جز تنوع فرمی تنوع موضوعی هم بسیار محدود بود؛ هیچ شعر عاشقانۀ درست و درمانی خوانده نشد؛ چند شعر وطنی خوب یا قابل قبول خوانده شد (مثل شعر آقای خاد ده کتاب شعر پیشنهادی برای نمایشگاه کتاب...